De aankoop van hotel-café-restaurant Akkerman tegenover het station in Hardenberg en de verkoop van grond aan de zuidzijde van De Brink aan diezelfde Akkerman gaan niet door. Beide verkopen zijn ingetrokken, is te lezen in het archief van de gemeente Hardenberg.
De gemeente had eind jaren ’50 bedacht dat er een nieuw, modern stationsplein moest komen en daartoe moest hotel Akkerman verdwijnen. Als het pand eenmaal was afgebroken, konden er woningen worden gebouwd met winkels en kon de Lage Gaardenstraat worden doorgetrokken. Akkerman wilde wel aan het plan meewerken. Voor het geld dat hij kreeg en met hulp van het regionale filiaal van de Amstel Brouwerij zou hij een nieuw hotel laten bouwen aan de Europaweg, ongeveer op de plek waar nu het politiebureau is gevestigd. Het aantal bedden zou flink toenemen, namelijk van 5 tot minstens 25.
Nieuw hotel
In december 1963 stond het volgende in het Noord-Oosten te lezen:
“De plannen zijn thans definitief en tevens heeft de afdeling recreatie van het ministerie van Economische Zaken er haar goedkeuring aan gehecht. Voorlopig zullen er 25 à 30 bedden worden geplaatst. Er zal bovendien een restaurant worden ingebouwd, een zaalruimte en een terras langs de weg. Het oude gebouw gaat naar de gemeente. Het wachten is nu nog op de bouwvergunning van het rijk.”
Misschien kwam die bouwvergunning er niet, of werden de plannen door andere oorzaken gewijzigd, maar zoals wel vaker in Hardenberg gebeurde ging de bouw niet door. Eigenaar Wicher Akkerman stopte er zelfs helemaal mee.
Met ingang van 1 mei 1964 droeg hij de leiding van zijn hotel aan de Stationsstraat over aan zijn schoonzoon, K. Koesveld. Akkerman ging voortaan verder als inkoper van de firma Udema, een exportslachterij in Gieten.
Varkenshandel
Dat was niet zo’n vreemde overgang want Akkerman was meer dan twintig jaar, naast cafébaas, ook commissionair van varkens. Dat was een ondernemer die zich in opdracht van een derde bezighield met de in- en verkoop van varkens. Naast zijn hotel had hij een schuur met een waag (nu snackbar Rian), die zijn voorganger had laten bouwen om varkens en runderen te laten wegen voor de nabijgelegen exportslachterij, de N.V. Bacon Factory Hardenberg van de familie Nijman.
Die waag werd ook nog wel eens voor ludieke zaken gebruikt. In december 1964 had de Handelsvereniging een prijsvraag uitgeschreven waarbij men het gewicht moest raden van zes bestuursleden. Op de waag van Akkerman werd vastgesteld dat ze samen 504 kg wogen. Er waren vier personen die het gewicht nauwkeurig hadden geraden. Na loting bleek dat de weduwe Stegeman van de Wilhelminastraat 5 in Hardenberg de eerste prijs had gewonnen. De andere drie waren H.J. Braakman uit Diffelen, G. Veldsink uit Heemse en Greetje Bos uit Ane.
Open op zondag
Schoonzoon Koesveld veranderde meteen de openingstijden van de horecazaak. “Hotel restaurant Akkerman is nu ook ‘s zondags geopend”, meldde de krant. “De bezoekers van het ziekenhuis, die vaak uren moeten wachten op de bus of andere vervoersgelegenheden, kunnen nu ook van deze gelegenheid gebruik maken om een kopje koffie te drinken. ’s Zondags was er in Hardenberg tot nu toe geen enkel horecabedrijf geopend.”
Het bleef niet bij de nieuwe openingstijden. Koesveld had eind 1964 ook een slijterij aan zijn bedrijf verbonden. Met een aparte ingang, adverteerde hij met grote letters in de krant. “Het spreekt vanzelf, dat de ingebruikname van deze nieuwe afdeling met een attractieve reclame wordt gevierd, zoals uit de advertentie in dit nummer blijkt”, stond in het Noord-Oosten. Die ‘attractieve reclame’ bestond uit het cadeau krijgen van een fles landwijn bij aankoop van goederen ter waarde van 25 gulden.
Plannen van Shell
De plannen voor een nieuw hotel waren dus in de prullenbak verdwenen. Hotel Akkerman bleef staan waar het stond en zou volgens de krant geheel gerestaureerd worden. Bedoeld werd gerenoveerd, maar goed, het pand bleef dus een hotel-café-restaurant. Dat de verplaatsing niet was doorgegaan had waarschijnlijk toch niet te maken met het niet afgeven van een bouwvergunning, want benzinemaatschappij Shell had een optie genomen op die plek. Het was de bedoeling om er een benzinepompstation met een hotel neer te zetten. Maar ook dit plan is niet doorgegaan.
De gemeente kon dus geen nieuw stationsplein aanleggen. Wat wel lukte was het doortrekken van de Lage Gaardenstraat. In 1962 had de gemeenteraad nog besloten dat grond van Wicher Akkerman onteigend moest worden, omdat hij weigerde te verkopen. Akkerman wilde namelijk een troef in handen houden bij de eventuele verplaatsing van zijn hotel. Toen die verplaatsing niet meer doorging verkocht hij het stukje grond toch maar aan de gemeente.
