In 1953 bestond de Bontweverij in Slagharen vijf jaar. Dat was waarom er vlaggen wapperden op de fabriekshallen, die zaterdag in april. Voor de directie en commissarissen was het aanleiding om even om te kijken. En het was een mooie aanleiding om de bevolking van Slagharen kennis te laten maken met de fabriek.
Toeval
Dat die fabriek in Slagharen terecht kwam had meer met toeval te maken. Ger Hukker, zoon van de eerste directeur: “Mijn vader werkte bij een textielbedrijf in Enschede, maar wilde voor zichzelf beginnen. Hij was op weg naar Emmen om te kijken of hij grond kon kopen. Hij is toen per abuis een halte of wat te vroeg uitgestapt, in Slagharen. In café Kleine Staarman, waar nu Chinees restaurant Peking zit, raakte hij in gesprek met Henk Bemboom, de oprichter van Ponypark Slagharen. Die maakte hem attent op een plek in Slagharen. Dat is het uiteindelijk geworden.”
De plek was toen niet meer zo’n probleem, maar het vinden van personeel wel. In Slagharen en omgeving waren geen mensen beschikbaar die ervaring hadden met het werken in textielfabrieken. Kon je de nakomelingen van turfgravers en boerenarbeiders wel omscholen tot textielarbeiders? Dat kon zeker, vertelde Hukker in de kantine van de fabriek tegen de genodigden, maar het had wel wat moeite gekost. Nu was men echter zover dat er kwaliteit geleverd werd en misgrepen in de stof werden niet meer door de vingers gezien.
Ander mentaal niveau
Hij was blij dat de pastoor aanwezig was, evenals enkele predikanten en hoofden van scholen. Die mensen had je nodig om de arbeiders het besef van tijd bij te brengen en het leveren van prestaties. Op het land werken gaf een gevoel van vrijheid, daar was de arbeider de koning te rijk, maar in een fabriek kon dat niet, met tijdklokken en kwaliteitseisen. De bevolking moest mentaal op een ander niveau worden gebracht en daar konden de geestelijken en leraren goed bij helpen.
Die omslag, je kon beter spreken van ‘vooruitgang’ volgens Hukker, was te merken als je naar de productie keek. In topweken werd er maar liefst 50.000 meter stof gefabriceerd.
De Raad van Commissarissen toonde zich dan ook zeer tevreden. Namens de raad sprak de heer Vroom. “Ondanks de diepgaande crisis in de textielbranche was het Hukker en zijn personeelsleden maar mooi gelukt in Slagharen een prachtig bedrijf te creëren. Onder leiding van vakmensen leerden de tientallen meisjes hier een vak waar ze later ook iets aan zouden hebben. Men vroeg zich misschien wel eens af, als ’s avonds de scholen uitgingen, waar al die mensen in de toekomst een boterham moesten verdienen? Welnu, dat kon in de plaatselijke industrie. Er werken nu al zo’n 100 personen in de Bontweverij en er kunnen nog meer bij.”
Even wennen
Volgens de journalist van het Salland’s Volksblad vraagt de omschakeling van het land naar de fabriek wel iets van de mensen in Slagharen en omgeving.
“We zullen de vrijheid van het landleven ongetwijfeld missen wanneer we ons gaan passen in het gareel van een industriële onderneming. Maar als we een toekomst zoeken willen in ons eigen land, dan zal dat toch in hoofdzaak alleen maar mogelijk zijn door middel van industrieën, waarvan we allen een overtuigd medewerker dienen te worden.”
