Slagharen gaat feest vieren. Waarom? Omdat pastoor Noordman veertig jaar priester is. Dat was in maart 1972 te lezen in Het Noord-Oosten. En wat geef je zo’n man dan als cadeau? Een klokkentoren.
De katholieke kerk van Slagharen, gebouwd in 1873, was driekwart eeuw later te klein geworden. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog waren er al plannen gemaakt voor een nieuwe kerk, maar de oorlog doorkruiste die plannen. Na de oorlog werd in De Belte ( Slagharen-noord) een nieuwe parochie opgericht met een eigen kerk, die op 20 september 1951 werd ingewijd. De noodzaak tot uitbreiding van de oude kerk in Slagharen kwam daarmee te vervallen. Maar het bleef een kerk die moe en der dagen zat was. Renovatie was duur, zodat werd besloten een nieuwe kerk te bouwen, voor de prijs van bijna 500.000 gulden. Op 4 november 1967 werd de kerk ingewijd.
Toren als cadeau
Het was een kerk met een modern uiterlijk, geheel volgens de richtlijnen van de moderne R.K. liturgie van na het Tweede Vaticaans Concilie. Maar er was geen plaats voor de klokken uit de oude kerktoren en voor het kruis dat pastoor Bos had gekregen bij een priesterjubileum. Er was zelfs helemaal geen plaatst voor een nieuwe klokkentoren, want het geld was op. Op papier was de toren er wel, maar verder was men niet gekomen. De toren zou een mooi cadeau zijn voor zijn priesterjubileum, vond de pastoor. Een cadeau voor de gemeenschap, want zelf hoefde hij niets te hebben. Er was nog even gedacht aan een envelop met inhoud door voorzitter Chris Jannink van het Feestcomité, maar de huishoudster van Noorman wees dat van de hand. Bij het vorige priesterjubileum, in het Gelderse dorp Spijk, kreeg hij ook een envelop. Van dat geld heeft hij de kerk laten schilderen maar vlak daarna werd hij benoemd in Slagharen zodat hij het resultaat van dat schilderwerk nauwelijks heeft gezien.
Jannink op de preekstoel
Op zondag 9 april zorgde Chris Jannink voor de preek in de parochiekerk van de Heilige Alphonus de Liguori in Slagharen. Hij pleitte daar voor een wonder, het wonder van Slagharen. De kerk had nog geen klokkentoren en daar konden de parochianen iets aan doen. Men kon de collectanten rijk bedelen, maar ook iets storten bij de Boerenleenbank voor de Actie Klokkentoren. Om zijn medeparochianen op weg te helpen had Jannink het Evangelie van Johannes meegebracht. Hij las daaruit het verhaal van de bruiloft te Kana in Galilea. Een wonderverhaal, omdat Jezus water in wijn veranderde toen de voorraad wijn op was.
“Voordat het wonder kon gebeuren moest er wel werk verricht worden, namelijk kruiken met water vullen”, zei Jannink, “Hier betekent het, dat er geld moet komen voordat er een klokkentoren met klokken en kruis gebouwd kan worden. Veel katholieken willen meedoen, zowel van binnen als van buiten de parochie. Er zal echter flink aangepakt moeten worden, maar uiteindelijk leidt dat tot het wonder.”
In augustus schreef Het Noord-Oosten dat de toren van pastoor Noordman er met vlag en wimpel zou komen. Er was zelfs zoveel geld ingezameld dat de toren nog mooier gemaakt kon worden dan eerst de bedoeling was: een toren van 26 meter hoog met daarop een kruis van 7 meter en in de toren de drie oude klokken uit de vorige kerk. Bouwbedrijf Van Dijk uit Lutten had de opdracht voor het werk gekregen.
Een fraai, modern gebouwencomplex
De lokale krant het Salland’s Volksblad noemde zich een christelijk-nationaal weekblad en als het niet boven de krantentitel had gestaan was het wel uit de artikelen op te maken. Het Noord-Oosten noemde zich nadrukkelijk niet zo, het was tenslotte onder meer voortgekomen uit het van oorsprong liberale weekblad De Vechtstreek, maar soms leek het alsof journalist en uitgever Willem Seinen zijn collega van het Salland’s Volksblad wilde overtreffen: “Slagharen krijgt een fraai, modern gebouwencomplex, dat een sieraad zal zijn voor het dorp, maar dat toch boven alles een heerlijke getuigenis wil zijn van het feit, dat het kruis van Christus de enige redding is voor de mensheid.”
De klokkentoren voor het priesterjubileum kwam er, maar Noordman kreeg toch ook een envelop met inhoud. Niet ter ere van zijn jubileum, maar bij zijn afscheid. Op zondag 30 april 1975 hield Noordman een receptie in zaal Ome Dries. Omdat hij geen pastoor meer was van de Slagharense parochie moest hij de pastorie verlaten. Noordman bleef echter in Slagharen wonen en voor het inrichten van de tuin bij zijn nieuwe huis kreeg hij een envelop met inhoud: een cheque ter waarde van ruim 4.100 gulden. Als dank voor de 17 jaar dat hij steun en toeverlaat was geweest van zoveel Slagharenaars.
